برخی از الهیدانان و مفسرین کتاب مقدس، اهمیت ویژه‌ای برای نامه پولس به رومیان قائل هستند؛ به گونه‌ای که حتی برخی از آنان، این رساله را مهم‌ترین اثر الهیاتی و مسیحی می‌دانند که تا کنون به نگارش درآمده است، و حتی برخی پا را فراتر نهاده و بیان می‌دارند که نامه پولس به رومیان مهم‌ترین اثر ادبی در تاریخ جهان است.
در این مقاله قصد داریم تا از زوایای مختلف گریزی سریع و البته بسیار مختصر بر نامه پولس به رومیان، که تحت عنوان «رساله رومیان» شناخته می‌شود داشته باشیم.
- مارتین لوتر(Martin Luther): «این رساله [رومیان] در واقع بخش اصلی عهد جدید و واقعاً ناب‌ترین انجیل است. نه تنها شایسته است که هر مسیحی آن را کلمه به کلمه با قلبش درک کند، بلکه بهتر است به عنوان نانِ روزانه روح، هر روزِ خود را صرفِ آن کند. خواندن و تفکر در آن ضروری است، زیرا هر چه بیشتر با آن دمخور شویم، ارزشمندتر گشته و طعم آن بهتر می‌شود.»
- جان کالوین(John Calvin): «وقتی کسی این رساله را درک می‌کند، راهی برای درک کل کتاب مقدس پیش رویش باز می‌شود.»
- جی آی پکر(J. I. Packer): «همه راه‌های کتاب مقدس به رومیان منتهی می‌شود، و تمام دیدگاه‌های ارائه‌شده توسط کتاب مقدس به وضوح از رومیان دیده می‌شود، و وقتی پیام رومیان بر قلب یک فرد می‌آید، نمی‌توان گفت که چه اتفاقی برای او خواهد افتاد.»
- جان پایپر(John Piper): رومیان «مهم‌ترین اثر الهیاتی و مسیحی است که تا کنون به نگارش درآمده است».
- بن مرکل (Ben Merkle): «هیچ نامه دیگری در تاریخ جهان به اندازه نامه پولس به کلیسای روم مورد توجه و مورد بررسی و دقت قرار نگرفته است… نامه پولس به کلیسای روم بزرگترین نامه‌ای است که تا به حال نوشته شده است، زیرا تأثیر زیادی در تاریخ، الهیات عظیم آن درباره مسیح، و دستورالعمل های عملی آن برای زندگی مسیحی دارد.»
نامه پولس به رومیان نسبتا کوتاه اما عمیق است. او توضیح داده و به وجد می‌آید و بزرگترین خبری که ما می‌توانیم بشنویم را به کار می‌برد.
چرا پولس رومیان را نوشت؟
برخی استدلال می‌کنند که پولس این نامه را در وهله‌ی نخست برای رسیدگی به مشکلی خاص در کلیسای روم نوشت (رومیان ۱۴:۱-۱۵: ۱۳). پولس دو گروه را سرزنش می‌کند: «ضعیف در ایمان» (احتمالاً عمدتاً مسیحیانِ یهودی) و «قوی» در ایمان (احتمالاً عمدتاً مسیحیانِ غیر یهودی). مسیحیانِ غیریهودی نسبت به اقلیت مسیحیانِ یهودی متکبر می‌شدند.
اما احتمالاً پولس این نامه (نامه پولس به رومیان) را در وهله‌ی نخست برای درمان شکاف بین یهودیان و غیر یهودیان ننوشته است؛ [زیرا اگر چنین بود، پس] چرا پولس منتظر ماند تا نزدیک به پایانِ نامه به این موضوع بپردازد (فصل ۱۴)؟ چرا پولس مانند سایر نامه‌هایش نیازهای خاص کلیسای روم را مورد توجه قرار نمی‌دهد؟
بهتر است به جای مشخص کردن یک هدف اصلی برای نامه پولس، چندین هدف که ناشی از وضعیت ماموریتی پولس است را شناسایی کنیم. او این نامه را نوشت تا:
(۱) درس‌هایی را که از درگیری‌های اخیر خود در غلاطیه و قرنتس آموخته بود، به کار گیرد؛
(۲) برای بحران پیش‌رو در اورشلیم آماده شود؛
(۳) پایگاهی تبلیغاتی برای کار خود در اسپانیا فراهم کند؛
(۴) کلیسای روم را حول انجیل متحد سازد؛
(۵) و در برابر اتهاماتی که الهیاتِ او را مخالف شریعت و حتی مخالف یهودیان می‌دانستند، دفاع کند (مراجعه کنید به رومیان ۳: ۸).»
پیام الهیاتی نامه پولس به رومیان چیست؟
انجیل نشان می‌دهد که خدا چگونه افراد گناهکار(چه یهودی و چه غیر یهودی) را به‌طور درست و عادلانه در این برهه از تاریخِ نجات، پارسا می‌گرداند (تبرئه می‌کند).
چگونه‌این اتفاق می افتد؟
از طریق ایمان به مسیح بدون وابستگی به عهد شریعت.
چرا این اتفاق می افتد؟
در نهایت برای جلال خدا (رومیان ۱۱: ۳۳-۳۶).
کلمه انجیل (به یونانی: euangelion) و فعل مرتبط با آن evangelize (به یونانی euangelizō) در مقدمه و نتیجه‌گیری نامه به وضوح برجسته هستند (به رومیان ۱:۱-۲، ۹، ۱۶-۱۷؛ ۱۵: ۱۶، ۱۹-۲۰ ؛ ۱۶: ۲۵ مراجعه کنید)، جایی که انتظار داریم با موضوعی کلی و فراگیر روبرو شویم، و انجیل در رومیان ۱: ۱۶-۱۷ که موضوع نامه را بیان می‌کند، در درجه اول قرار دارد.
انجیل چیست؟
انجیل به معنای «خبر خوش» است. با خبر چه کار می‌کنید؟ شما آن را اعلام می‌کنید و موعظه می‌کنید.
بنابراین انجیل خبری است که می توانیم اعلام کنیم. اما این چه نوع خبری است؟ این خبری خوب است که فرضِ خبری بد به طور هم‌زمان با آن وجود دارد.
خبر بد، به ۲ دلیل برای ما خبری بسیار بد است: (۱) دلیلِ اول اینکه خدا کیست و (۲) دلیل دیگر اینکه ما کی هستیم. [در اینجا، تاکید بر این است که دلیل بد بودن خبر، هم به طبیعت خدا و هم به وضعیت انسان‌ها بستگی دارد.]
خدا خالقِ مقدس و مالکِ ماست که نمی‌تواند به سادگی از گناه چشم پوشی کند و ما گناهکارانی هستیم که خدا باید به خاطر زنای روحانی، طغیان و خیانتمان به پادشاه، محکوم‌مان کند.
اما خبر خوب به دو دلیل برای ما خبری بسیار خوب است: (۱) به دلیل کاری که عیسی انجام داد و (۲) به دلیل اینکه اگر به عیسی اعتماد کنیم چه اتفاقی خواهد افتاد. [در اینجا، تفاوتِ میان خبر بد (گناه و پیامد آن) و خبر خوب (نجات از طریق عیسی) به وضوح بیان شده است.]
این کاری است که عیسی انجام داد: عیسی زندگی کرد، مُرد و دوباره برای گناهکاران زنده شد.
این راه حل خدا برای مصیبت ما است (یعنی اینکه ما گناهکار هستیم و بنابراین مستحق خشم خدا). عیسی به جای گناهکاران، در جایگاه گناهکاران، زندگی کرد و مُرد؛ او زندگی کاملی داشت و مجازات ما را بر دوش گرفت.
به همین دلیل است که الهیدانان، مرگ او را جایگزین جزا (تنبیه) توصیف می‌کنند. عیسی برای گناهان مُرد. اما او حتی یک گناه هم نداشت. خدا او را به خاطر گناهان ما مجازات کرد. او جای ما را گرفت. «او کسی را که گناه را نشناخت، در راه ما گناه ساخت، تا ما در وی پارساییِ خدا شویم» (دوم قرنتیان ۵: ۲۱).
عیسی گناه (کفاره) ما را برطرف می‌کند و خشم عادلانه خدا را بر ما (کفاره) برآورده می‌کند (به رومیان۳: ۲۱-۲۶ مراجعه کنید). مشکل اساسی ما گناه‌مان علیه خداست و اینکه ما تحت خشم خدا محکوم شده‌ایم و مرکزیت مرگ عیسی این است که عیسی جریمه (جزای) ما را به جای ما (جانشینی) پرداخت کرد. تمامی تصاویرِ موجود از آنچه مرگ مسیح به دست آورد، بر پایه‌ی جانشینیِ جزای او استوار است.
بازگشت کنید (یعنی توبه کنید) و ایمان بیاورید (یعنی باور کنید، ایمان را به کار ببرید). اینجا جایی است که شما وارد می شوید.
این جایی است که تو وارد می‌شوی. اینجاست که مسئله شخصی می‌شود. این همان دلیلی است که چرا انجیل برای تو خبر خوبی است. پاسخی که خدا از تو می‌خواهد، توبه و ایمان است. از گناه خود برگرد و تنها به عیسی اعتماد کن تا تو را نجات دهد. به این اعتماد کن که خداوند پیشینه بی‌نقص عیسی – زندگی کامل و مرگ فداکارانه او – را جایگزین پیشینه تو خواهد کرد و از این رو تو را عادل اعلام خواهد نمود (یعنی تبرئه خواهد کرد). همانطور که در سرود آمده است: «خداوند عادل راضی است / به نگاه کردن به او [عیسی] و بخشیدن من.»
خداوند تو را نجات خواهد داد اگر به عیسی ایمان بیاوری.
ما می توانیم خبر بد و خبر خوب را در چهار کلمه خلاصه کنیم: خدا، انسان، مسیح، پاسخ.
- خدا: خداوند خالق مقدس است.
- انسان: ما گناهکاریم.
- مسیح: عیسی برای گناهکاران زندگی کرد، مُرد و دوباره زنده شد.
- پاسخ: خدا گناهکارانی را که برمی‌گردند و به عیسی اعتماد می‌کنند نجات می‌دهد.
این چهار نکته در هر قسمت از کتاب مقدس که در مورد انجیل یا کارِ صلیب عیسی صحبت می‌کند، ظاهر نمی‌شود، اما اغلب حداقل به طور ضمنی اشاره شده است ( رومیان ۱-۴؛ اول قرنتیان ۱۵: ۱-۵).
پس دقیقا انجیل چیست؟ در اینجا روشی برای تعریف مختصر و واضح انجیل آورده شده است که هسته اصلی آن را در بر می‌گیرد: «عیسی برای گناهکاران زندگی کرد، مُرد و دوباره زنده شد، و اگر به عیسی روی آورده و به او اعتماد کنید، خدا شما را نجات خواهد داد.»
یک تصور اشتباه در میان مسیحیان
متأسفانه، بسیاری از مسیحیان ممکن است فکر کنند که وقتی مسیحی شدند، انجیل کاملاً پشت سر آن‌هاست. بنابراین به جای تمرکز بر انجیل، آن را فرض دانسته و بر مسائل نسبتاً حاشیه‌ای تمرکز می‌کنند. اما انجیل همچنان به عنوان یک خبرِ خوبِ محوری برای مسیحیان به شمار می‌رود – [البته] نه فقط به‌این دلیل که خدا شما را از جهنم نجات خواهد داد و می‌توانید از لذت‌های بهشتی لذت ببرید؛ [بلکه] خبر خوبی است از آن رو که می‌توانید از خودِ خدا لذت ببرید، به گونه‌ای که هرگز نتوانستید در غل و زنجیر گناه خود لذت ببرید و نیازی نیست که تلاش کنید تا محبت خدا را به دست آورید؛ زیرا نخواهید توانست!
باید به شیوه‌ای خاص زندگی کنید (تیتوس ۳:۱–۲) بخاطر انجیل (تیتوس ۳:۳–۷)، نه برای راضی کردن خدا یا انداختنِ دِین بر گردن او. [در اینجا، تأکید بر این است که رفتار و زندگی درست مسیحیان نه برای جلب رضایت خدا یا مدیون ساختن او، بلکه به دلیل ایمان به انجیل و به عنوان واکنشی به محبت و نجاتی است که خدا به آن‌ها بخشیده است.]
همانطور که نویسنده‌ای مسیحی (جری بریجز – Jerry Bridges) زیرکانه اشاره کرده است: « بدترین روزهای تو هیچ‌گاه آن‌قدر بد نیستند که از دسترسِ فیض خدا خارج باشی، و بهترین روزهای تو هیچ‌گاه آن‌قدر خوب نیستند که از فیض خدا بی‌نیاز باشی.»
پیام باشکوه نامه پولس به رومیان این است که انجیل نشان می‌دهد که چگونه خدا به درستی افراد گناهکار (یهودیان و غیریهودیان) را در این برهه از تاریخِ نجات، عادل می‌سازد.
