خدا دید نیکوست – هفت بار در باب اول از کتاب پیدایش، خدا خلقت خود را نیکو می‌بیند. اگر بخواهیم به طور خلاصه نگاهی به این هفت بیانِ خداوند از نیکو بودن خلق بیندازیم، می‌توان چنین آنها را برشمرد:
- در پیدایش ۱: ۴، پس از اینکه روشنایی را به وجود آورد، آن را نیکو اعلام کرد.
- در پیدایش ۱: ۱۰ پس از جدا کردن آب از زمین، آن را نیکو نامید.
- در پیدایش ۱: ۱۲ پس از ایجاد حیات گیاهی، دید که آن نیز نیکوست.
- در پیدایش ۱: ۱۸ پس از قرار دادن سیستمی برای روشنایی زمین و جداسازی شب از روز، آن را نیکو می نامد.
- در پیدایش ۱: ۲۱ پس از خلق حیوانات برای پر کردن آب و آسمان او مشاهده می‌کند که نیکوست.
- در پیدایش ۱: ۲۵ پس از پر کردن زمین با حیوانات و حشرات، او آن را نیز نیکو نامید.
- سرانجام، پس از آفریدن بشریت به‌عنوان سنگ بنای آفرینش خود (۱: ۲۶- ۳۰)، او تمام آنچه را که ساخته بود مشاهده نمود و آن را نه تنها نیکو، بلکه بسیار نیکو اعلام کرد.
خدا دید نیکوست
کلمه عبری که در انگلیسی به «نیکو» برگردانده شده، tov است. اصطلاحی که «بسیار خوب» ترجمه می‌شود، hennah tov است که می‌تواند به «قطعاً نیکو» یا «مطمئناً نیکو» نیز ترجمه شود.
قابل توجه است که کلمه کتاب مقدس هرگز تعریفی از «نیکو» ارائه نکرده است، زیرا این مفهوم به سادگی فرض شده است. با این حال، به نظر می‌رسد که نوع نیکویی که در پیدایش ۱ به آن اشاره شده است، از نظر کیفی عملکردِ نیکو است. یعنی اینکه به دلیل موفقیت در طراحی و اجرای همه چیزهایی که آفریده شده است، ممکن است خداوند چیزها را نیکو نامیده باشد، زیرا آنها برای انجام کارکردی که او آنها را برای آن طراحی کرده بود مؤثر بودند. اگر چنین باشد، این نوعی نیکوییِ سودمند و قابل استفاده را منعکس می‌کند.
همچنین شایان ذکر است که در هر یک از این موارد گفته می‌شود که خداوند «دید» که نیکو بود. اینکه خدا مشاهده می‌کرد که این چیزها نیکو بودند، نشان می‌دهد که او طرح و هدفی را در ذهن داشت و آنچه خلق شده بود رضایت او را برآورده نمود؛ در واقع او آنها را برای خدمت به هدفش مؤثر ارزیابی کرد.
خداوند به‌عنوان خالق حق تعریف و قضاوت دارد. او آنچه را که آفریده بود ارزیابی کرد و آن را نیکو دانست. این تلنگری خوب برای ما است که چون او اقتداری را دارد که فقط خالقی مقتدر می‌تواند داشته باشد، ما باید به او نگاه کنیم تا از قضاوت‌ها و ارزیابی‌های او بیاموزیم. اگر او چیزی را نیکو یا غیرِنیکو قضاوت می‌کند، پس همان است.
این دلگرم‌کننده است که بدانیم می‌توانیم به خدا اعتماد کنیم تا ما را به درستی و راستی آگاهی ببخشد. اگر او چنین تصمیماتی می‌گیرد (ارزیابی کیفیت همه چیزهای آفریده شده) و اگر بتوانیم در این مورد به او اعتماد کنیم، در این صورت سابقه‌ای وجود دارد که به‌وضوح ارائه شده است که ما می‌توانیم در مورد هر چیزی به او اعتماد کنیم.
او تعیین کننده است که چه چیزی خوب است و چه چیزی نیست. این یکی از دلایلی است که گفته شیطان در پیدایش ۳: ۴ (که خدا یا اشتباه می‌کرد یا دروغ می‌گفت و حوا نمی‌میرد اگر میوه‌ای را که خدا ممنوع کرده بود بخورد) آشکارا اشتباه بود. خدا تعیین کرده بود که چه چیزی نیکو است و چه چیزی نیست، و آن را به آدم ابلاغ کرد (پیدایش ۲: ۱۷).
متأسفانه، آدم و حوا نپذیرفتند که خداوند به‌عنوان خالق حق تعریف، ارزیابی و قضاوت را دارد. ارتکاب به چنین اشتباهی نیز برای ما آسان است، اما خدا با مهربانی به ما اجازه دسترسی به داستان خلقت خود را داده است تا بتوانیم بیاموزیم که او تعیین کننده است، و ما می‌توانیم به او اعتماد کنیم – در واقع باید به او اعتماد کنیم؛ اگر این کار را نکنیم، در همان دامی گرفتار خواهیم شد که شیطان برای حوا گذاشته است: اعتماد به قضاوت دیگران زمانی که خدا تعریف، تعیین و ابلاغ کرده است. آیا بهتر و عقلانی نیست که از اشتباهات خود درس گرفته و مانع از تکرارشان گردیم؟
- منبع: gotquestions.org
