رشد کلیسا از نگاه کتاب مقدس

اگرچه کتاب مقدس به طور خاص به رشد کلیسا نمی‌پردازد، اما حقیقتِ رشد کلیسا درکِ این فرموده عیسی مسیح است که گفت: “کلیسای خود را بنا می‌کنم و دروازه‌های هاویه بر آن استیلا نخواهد یافت” (متی ۱۸:۱۶). پولس تأیید می‌کند که پایه کلیسا خودِ عیسی مسیح است (اول قرنتیان ۳: ۱۱). عیسی مسیح همچنین رئیس کلیسا (افسسیان ۱: ۱۸-۲۳) و حیاتِ کلیسا (یوحنا ۱۰:۱۰) است. با این حال، باید به خاطر داشت که «رشد» می‌تواند اصطلاحی نسبی باشد. رشد انواع مختلفی دارد که برخی از آن‌ها مرتبط با رشدِ کمی نیستند.

کلیسای زنده

یک کلیسا حتی اگر تعداد اعضا یا حضور افراد در آن تغییر نکند، می‌تواند زنده و در حال رشد باشد.

در یک کلیسا چنانچه اعضا، خواه به‌صورت فردی و خواه به‌صورت جمعی، در فیض و دانش خداوند عیسی رشد کرده و تسلیم اراده او برای زندگی خود شوند، کلیسایی است که رشد واقعی را تجربه می‌کند. درحالی‌که ممکن است کلیسایی دیگر با وجود اینکه هر هفته بر اعضایش افزوده می‌شود و تعداد زیادی از اعضا در جلسات حضور می‌یابند، اما همچنان از نظر روحانی راکد باشد.

رشد از هر نوعی که باشد، از الگویی معمولی تبعیت می‌کند. مشابه موجود زنده‌ی در حالِ رشد، کلیسای محلی کسانی را دارد که بذر را می‌کارند (اونجلیکال)، کسانی که دانه را آبیاری می‌کنند (کشیش/ معلمان)، و دیگرانی که از عطایای روحانی خود برای رشد کسانی که در کلیسای محلی هستند استفاده می‌کنند.

اما توجه داشته باشید که این خداست که برکت می‌دهد. آن‌هایی که می‌کارند و آبیاری می‌کنند هر کدام برحسب زحمات خود پاداش خواهند گرفت.

“پس نه کارنده چیزی است و نه آبیاری‌کننده، بلکه فقط خدا که رویاننده است.” (اول قرنتیان ۳: ۷)

“آن که می‌کارد و آن که آبیاری می‌کند، هر دو یکی هستند و هر یک به فراخور محنتی که می‌کشند، پاداش خواهند یافت.” (اول قرنتیان ۳: ۸)

برای رشد یک کلیسای محلی، وجود تعادل میانِ کاشت و آبیاری امری ضروری است؛ به این معنا که در یک کلیسای سالم هر فرد باید متوجه باشد عطایای روحانی او چیست تا بتواند در بدن مسیح به بهترین حالتِ ممکن عمل کند. اگر کاشت و آبیاری از تعادل خارج شود، کلیسا آن‌گونه که خواستِ خداست رونق نخواهد یافت. البته، باید وابستگی و اطاعت روزانه از روح‌القدس وجود داشته باشد تا قدرت او در کسانی که کاشت و آبیاری می‌کنند آزاد گشته تا برکت خداوند بیابد.

سرانجام، توصیف کلیسایی زنده و در حال رشد در اعمال رسولان ۲: ۴۲-۴۷ یافت می‌شود که در آن ایمانداران«خود را وقف تعلیم یافتن از رسولان و رفاقت و پاره کردن نان و دعا کردند». آن‌ها به یکدیگر خدمت می‌کردند و به سراغ کسانی می‌رفتند که نیاز داشتند خداوند را بشناسند؛ زیرا خداوند “هر روزه نجات یافتگان را به جمعشان می‌افزود.” وقتی این چیزها وجود داشته باشد، کلیسا خواه افزایش کمی (عددی) داشته باشد یا نه، رشد روحانی را تجربه خواهد نمود.

“آنان خود را وقف تعلیم یافتن از رسولان و رفاقت و پاره کردن نان و دعا کردند. امّا بهت و حیرت بر همه مستولی شده بود، و عجایب و آیات بسیار به دست رسولان به ظهور می‌رسید. مؤمنان همه با هم به سر می‌بردند و در همه چیز شریک بودند. املاک و اموال خود را می‌فروختند و بهای آن را بر حسب نیاز هر کس بین همه تقسیم می‌کردند. ایشان هر روز، یکدل در معبد گرد می‌آمدند و در خانه‌های خود نیز نان را پاره می‌کردند و با خوشی و صفای دل با هم خوراک می‌خوردند و خدا را حمد می‌گفتند. تمامی خلقْ ایشان را عزیز می‌داشتند؛ و خداوند هر روزه نجات‌یافتگان را به جمعشان می‌افزود.” (اعمال رسولان ۲: ۴۲-۴۷)