“ماموریت” و “بشارت” انگیزه واضح مسیحیت را بیان می‌کند. انجیل عیسی مسیح، به دلیل ماهیتی که دارد، از بروز داده نشدن خودداری می‌کند. باید به اشتراک گذاشته شود. میان ماموریت (ماموریت مسیحی) و بشارت رابطه تنگاتنگی برقرار است.
ماموریت عموماً اصطلاح گسترده‌تری است که بشارت را نیز در بر می‌گیرد؛ از این رو در مقاله حاضر ابتدا ماموریت و سپس بشارت را مورد بررسی قرار خواهیم داد.
ماموریت
ماموریت (ماموریت مسیحی) در قلب پیام کتاب مقدس قرار دارد، اگرچه کلمه واقعی “ماموریت” در انجیل‌های انگلیسی به ندرت به کار می‌رود. این کلمه از فعل لاتین mitto (اسم missio) گرفته شده است که با کلمه یونانی apostellō به معنای “فرستادن” مشابهت دارد، و اشاره به این است که خدا مردمی را فرستاد تا کار داوری و رستگاری او را بر روی زمین اعلام نمایند. اگرچه خدا گاهی مستقیماً مداخله می‌کند، [اما] روش معمولِ کار خدا در دنیا استفاده از افرادی است که برای اجرای اراده خود انتخاب کرده است.
ماموریت در عهد عتیق
در عهد عتیق، خدا نجات دهندگانی مانند داوران ، پادشاهان، پیامبران و کاهنان را به طور خاص برای قوم اسرائیل فرستاد. با این حال، هنگامی که خدا برای اولین بار ابراهیم را فراخواند، به او گفت که از طریق نسل او «همۀ طوایف زمین به واسطۀ تو برکت خواهند یافت» (پیدایش ۱۲: ۳).
خدا در بیابان به اسرائیل گفت که اطاعت آن‌ها از قوانین خدا، گواهی بر عظمت خدا برای ملت‌ها خواهد بود (تثنیه ۴: ۶-۸). داوود اصرار کرد: «جلال او را در میان ملت‌ها بازگویید، و اعمال شگفتش را در میان همۀ قوم‌ها!» (اول تواریخ ۱۶: ۲۴؛ مزمور ۹۶: ۳ را ببینید).
مزمور ۲۲: ۲۷ مشتاقانه منتظر روزی است که همه طوایف قوم‌ها به خدا روی آورند و در حضور او پرستش کنند. اشعیا می‌بیند که اسرائیل «نور ملت‌ها» می‌شود، تا «نجات به کران‌های زمین برسد» (اشعیا ۴۹: ۶). میکاه روزی را پیش‌بینی کرد که بسیاری از قوم‌ها می‌خواهند به صهیون بیایند تا راه‌های خدا را بیاموزند (میکاه ۴: ۲). اما بنی‌اسرائیل به طور کامل نپذیرفتن که خدا فیض خود را به غیریهودیان ببخشد، همان‌طور که در نگرش یونس مشهود است (یونس ۴). ماموریت برای آن‌ها عموماً [صرفاً] به معنای خدمت به هم‌وطنان اسرائیلی خود بود.
ماموریت در عهد جدید
در عهد جدید، برکت خدا واقعاً در میان ملت‌ها سرازیر می‌شود. تمرکز عهد جدید بر ماموریت به‌طور پیوسته شامل تمام جهان می‌شود، نه فقط جامعه قوم خدا. عیسی همان‌گونه که از جانب خدا فرستاده شده بود شاگردان خود را به دنیا فرستاد (یوحنا ۱۷: ۱۸؛ ۲۰: ۲۱). پس از آن، ماموریت (ماموریت مسیحی) عمدتاً با کسانی که خارج از کلیسا هستند مرتبط شد. ایمانداران نمک و نور جهان هستند (متی ۵: ۱۳-۱۶).
در حال حاضر ماموریت اساساً توسط متخصصان مانند پیامبران و کشیشان انجام نمی‌شود. در حالی که برخی به طور ویژه آموزش دیده‌اند (افسسیان۴: ۱۱-۱۲)، این مسئولیتِ شادی آورِ همه ایمانداران است.
به عنوان نمایندگانِ خدای خدمتگزار، ایمانداران به یک زندگی متواضعانه دعوت می‌شوند (مرقس ۱۰: ۴۲-۴۵؛ دوم قرنتیان ۴: ۵؛ فیلیپیان ۲: ۵-۱۱). حرفه (شغل) یکی از عرصه‌های کلیدی است که در آن مسیحیان می‌توانند به جهان نمک و نور باشند (متی ۵: ۱۳-۱۶).
تاریخ عهد عتیق حاکی از آن است که حتی در محیط‌های کاملاً بت‌پرستانه، قوم خدا – مانند دانیال و دوستانش، استر، و حزقیال – می‌توانند حکم الهی را اجرا و از طریق حرفه‌های خود برای مردم جلال و برکت به ارمغان آورند. این امر امروز نیز صادق است.
پس از رستاخیز، قلب تعالیم عیسی در مورد ماموریت، «ماموریت بزرگ» نامیده شده است، که حداقل چهار بار در اناجیل به اشکال مختلف ظاهر شده است (متی ۲۸: ۱۸-۲۰؛ لوقا ۲۴: ۴۵-۴۹؛ یوحنا ۱۷: ۱۸ ؛ ۲۰: ۲۱) و دو بار در اعمال رسولان (۱: ۸؛ ۱۰: ۴۲). در اینجا تمرکز بر اعلام انجیل نجات از طریق مسیح به ملت‌ها است.
ماموریت شامل چه چیزهایی می‌شود؟
مسیحیان مختلف که مدعی اقتدار کتاب مقدس هستند، به درک متفاوتی از آنچه ماموریت کتاب مقدس را تشکیل می‌دهد، رسیده‌اند. برخی این اصطلاح را به بشارت و فعالیت‌های مرتبط با آن محدود می‌کنند.
برخی دیگر، در حالی که بشارت را وظیفه اصلی می‌دانند، فعالیت‌های دیگری مانند مسئولیت اجتماعی را در درک خود از ماموریت گنجانده‌اند؛ آن‌ها اغلب این را “ماموریت همه جانبه” توصیف می‌کنند.
برخی دیگر جنبه‌های مختلف مشارکت و خدمات مسیحی، از جمله بشارت، را همردیفِ بخش‌های به همان اندازه مهمِ ماموریت کلیسا در نظر می‌گیرند.
مطمئناً، مسیحیان باید به طور کامل از دعوت مسیح برای خدمت، هر فعالیتی که تحت عنوان «ماموریت» درج می‌شود، اطاعت کنند. با این حال، همان‌طور که می‌دانیم بزرگ‌ترین نیاز هر فرد این است که از طریق مسیح با خدا آشتی کند، و بدون این مردم برای همیشه از دست می‌روند، بشارت باید سطح بالایی از ضرورت را داشته باشد و به عنوان اولویت اصلی در نظر گرفته شود.
گاهی اوقات “ماموریت” از “مأموریت‌ها” متمایز می‌شود. امروزه بسیاری از اصطلاح «مأموریت‌ها» برای اشاره به خدمت کشیشی استفاده می‌کنند که از فرهنگ‌ها عبور می‌کنند. از این رو، کسانی که در اطاعت از دعوت خدا از فرهنگ‌ها عبور می‌کنند، به عنوان مبلغان توصیف می‌شوند. بر اساس این درک، مأموریت‌ها بخشی از کل ماموریت کلیسا است.
بشارت
کلمه «بشارت» از کلمه یونانی euangelizō گرفته شده است که به معنای «اعلان خبر خوش» است. فعل و شکل اسمی این کلمه (که معمولاً “انجیل” ترجمه می‌شود) ۱۲۵ بار در عهد جدید آمده است.
کلمه مورد استفاده دیگر برای بشارت، kērussō (به صورت “اعلام” یا “موعظه” ترجمه شده)، ۵۹ بار ظاهر می‌شود. همه این‌ها حاکی از آن است که بشارت، اعلام شفاهی بشارت را نیز در بر می‌گیرد. در حالی که فرد ممکن است انواع دیگری از خدمات مانند نگرانی اجتماعی (شامل تمایلات مبتنی بر بیولوژیکی است که گاهی اوقات افراد را وادار می‌کند تا به دیگران بیشتر از منافع خود توجه کنند.) را تحت ماموریت قرار دهد، [اما واقعیت این است که] نمی‌توان چنین اعمال خدماتی را با بشارت یکی دانست. [هر چند] نگرانی اجتماعی ممکن است با پرورش پذیرش انجیل به بشارت کمک کند، اما این خودِ بشارت نیست.
کلمه یونانی دیگری که به معنای «متقاعد کردن» است (peithō) اغلب در اعمال رسولان برای توصیف تلاش‌های بشارتی پولس به کار برده می‌شود (اعمال رسولان ۱۷: ۴؛ ۱۸: ۴؛ ۱۹: ۸). این حاکی از آن است که بشارت به دنبال کار با مردم است تا زمانی که ذهن آن‌ها تغییر کند و انجیل را بپذیرند.
امروزه گرایش به دوری از چنین بشارتِ متمرکزی وجود دارد، زیرا با تکبر مذهبی یا فرهنگی همراه است. یقیناً تکبر با انجیل ناسازگار است، زیرا انجیل اعلام می‌کند که ما نمی‌توانیم خود را نجات دهیم و به این ترتیب هر گونه فخر فروشی را از بین می‌برد. (افسسیان ۲: ۸-۹). بعلاوه، شیوه زندگی پیروانِ خدای خدمتگزار باید سبکی از خدمتگزاری باشد – در تضاد با تکبر (دوم قرنتیان ۴: ۵ را ببینید). با این حال، اعلام جسورانه انجیل را نباید با تکبر اشتباه گرفت.
دیدگاه انجیل کتاب مقدسی با دیدگاه کثرت گرایی دینی (پلورالیزم دینی) معاصر متفاوت است. کتاب مقدس معتقد است خدایی که خالق و پروردگار جهان است، پیامی صریح (قطعی) به بشریت گفته است که در آمدن عیسی، خدای مجسم، به اوج خود رسید (عبرانیان ۱: ۱-۳). بنابراین انجیل عیسی آن‌قدر درست، بسیار مهم و برای رفاه انسان‌ها حیاتی است که همه در هر جایی باید به آن پاسخ دهند (اعمال رسولان ۱۷: ۳۰).
کثرت گرایی دینی وجود حقیقت مطلق را انکار می‌کند و می‌گوید که همه ادیان کم و بیش برابر هستند، زیرا همه آن‌ها دارای عناصری از حقیقت هستند که از طریق تجربیات فرهنگی و تاریخی منحصر به فرد خود کشف کرده‌اند. چنین کثرت گرایی از ایده تبدیل شدن به عنوان هدفی در اعلان روی برمی‌تابد، در حالی که بشارت کتاب مقدسی آن را هدف اصلی می‌داند.
پایه و اساس بشارت
پولس در نامه خود به رومیان، دلیلِ ضروری بودن بشارت را توضیح می‌دهد. او خود را به‌عنوان «تحت تسلط یونانی‌ها و بربرها» توصیف می‌کند، یعنی غیریونانیان (رومیان ۱: ۱۴). این احساس تعهد، او را «مایل به موعظه انجیل کرد… در روم» (آیه ۱۵).
برانگیختن این اشتیاق، اعتقاد به قدرت انجیل برای نجات همه کسانی بود که ایمان دارند (آیه ۱۶-۱۷). پولس به توضیح آنچه انجیل را ضروری می‌کرد، ادامه می‌دهد؛ او می‌گوید که مردم در حالت طبیعی خود به دلیل «بی‌خدایی و بی‌عدالتی» تحت «غضب خدا» هستند (آیه ۱۸). او وضعیت انسان را به عنوان سرکوب حقیقت (آیه ۱۸)، رد مکاشفه خدا در خلقت (آیه ۱۹-۲۰) و امتناع از احترام و تصدیق خدا (آیه ۲۱ و ۲۸) توصیف می‌کند.
پولس استدلال می‌کند که این عصیان علیه خدا مستحق داوری است و هیچ انسانی نمی‌تواند در هنگام داوری از محکومیت اجتناب کند (رومیان ۲: ۱_ ۳: ۲۰). سپس توضیح می‌دهد که چگونه عیسی پاسخ این محکومیت است، زیرا او خشم خدا را بر گناه ما فرو برد (۳: ۲۵).
این کار کفاره “فیض را به عنوان هدیه از طریق فدیه‌ای که در مسیح عیسی است” آزاد کرد و در نتیجه گناهکاران “پارسا” شدند یا از گناه خود تبرئه شده و پارسا شمرده شدند (رومیان ۳: ۲۴). سهم ما در همه این‌ها صرفاً ایمان آوردن به مسیح است (رومیان ۳: ۲۲، ۲۵، ۲۶، ۲۸). یعنی از اعتماد به نفس رویگردان شویم و در عوض به خدا و آنچه او در مسیح برای نجات ما انجام داده است اعتماد کنیم.
رومیان ۱۰: ۱۴ نشان می‌دهد که چگونه اعلام انجیل ضروری است برای اینکه مردم ایمان نجات‌بخش داشته باشند: «امّا چگونه کسی را بخوانند که به او ایمان نیاورده‌اند؟ و چگونه به کسی ایمان آورند که از او نشنیده‌اند؟ و چگونه بشنوند، اگر کسی به آنان موعظه نکند؟» این حاکی از آن است که این اندیشه که مردم بدون شنیدن انجیل نجات خواهند یافت، مبنای کتاب مقدسی ندارد.
مردم به دلیل رد انجیلی که هرگز نشنیده‌اند، مورد داوری قرار نخواهند گرفت، بلکه به دلیل رد نوری که قبلاً داشتند (رومیان ۱-۲). بسته به میزان آگاهی مردم، درجاتی از مسئولیت و درجات تنبیه وجود دارد (متی ۱۱: ۲۱-۲۴؛ لوقا ۱۲: ۴۷-۴۹). اما ایمان به مسیح تنها راه نجات است و همه کسانی که به او اعتماد ندارند در جهنم به هلاکت ابدی خواهند رفت.
اجزا و روش‌های بشارت
از ماموریت بزرگ می‌توان برخی از اجزای کلیدی بشارت را شناسایی کرد. بشارت از اقتدار عیسی سرچشمه می‌گیرد (متی ۲۸: ۱۸)، که ما را به عنوان فرستادگان خود فرستاده است (یوحنا ۲۰: ۲۱). هدف بشارت، تربیت شاگردان مطیعی است که از طریق تعمید به کلیسا ملحق خواهند شد. (متی ۲۸: ۱۹-۲۰).
فعالیت‌های آن شامل شاهد بودن (اعمال رسولان ۱: ۸)، موعظه انجیل (مرقس ۱۶: ۱۵)، و اعلام توبه و آمرزش گناهان است (لوقا ۲۴: ۴۷). دامنه آن به همه ملل می‌رسد (مرقس ۱۶: ۱۵؛ متی ۲۸: ۱۹؛ لوقا ۲۴: ۴۷؛ اعمال رسولان ۱: ۸). و با حضور مسیح (متی ۲۸: ۲۰) از طریق قدرت روح القدس انرژی می‌گیرد (اعمال رسولان ۱: ۸).
اعمال رسولان نشان می‌دهد که اگرچه محتوای انجیل تغییرناپذیر است، [اما] روش‌های بشارت بسته به مخاطبان متفاوت است. پیام‌های بشارتی ثبت شده در اعمال رسولان، همگی اعلان‌های وفادارانه انجیل بودند، اما کسانی که قبلاً مخاطبان یهودی بودند به طور گسترده از کتاب مقدس نقل می‌کردند (مثلاً، اعمال رسولان ۲: ۱۲-۴۰؛ ۱۳: ۱۶-۴۱)، در حالی که وقتی پولس فیلسوفانِ آتن را خطاب قرار داد، پیام او روش “آکادمیک” تری به خود گرفت و شامل هیچ نقل‌قول صریح از کتاب مقدس نشد. (اعمال رسولان ۱۷: ۲۲-۳۱؛ اول قرنتیان ۹: ۱۹-۲۳ را ببینید).
بشارت دهندگانی مانند پطرس و پولس با مخاطبان زیادی صحبت کردند. افراد عادی «هر جا که پا می‌نهادند، به کلام بشارت می‌دادند» (اعمال رسولان ۸: ۴)، احتمالاً برای گروه‌ها و افراد کوچک، و فیلیپس از طریق گفتگوی شخصی خواجه‌سرای حبشی را به سوی مسیح هدایت کرد (۸: ۲۶-۳۸).
سبک‌های مختلف شهادت شخصی در عهد جدید یافت می‌شود. زن سامری مردم را دعوت کرد که بیایند و از مسیح بشنوند (یوحنا ۴: ۲۹-۳۰). متی با عیسی به عنوان مهمان، برای دوستانش تدارک غذا دید (متی ۹: ۱۰). مرد نابینا شهادت خود را به اشتراک گذاشت (یوحنا ۹: ۲۵). کتاب مقدس به دور از تعلیم اینکه فقط عده معدودی از عطای بشارت برخوردارند، نشان می‌دهد که همه مسیحیان می‌توانند از فرصت‌هایی که برای شهادت مسیح (بشارت دادن) فراهم می‌گردد استفاده کنند.
نتیجه
در حالی که روش‌ها و راهبردها (استراتژی‌ها) متفاوت خواهد بود، اما دعوت بی‌وقفه (ابدی) خداوند از قومش برای رساندن پیام نجات‌بخش او به دنیای گمشده و رو به زوال متفاوت نیست. کلیسا باید به ماموریت (ماموریت مسیحی) حیاتی خود برای رساندن بخشش خدا به جهان ادامه دهد؛ مهم‌ترین جنبه آن، رساندن بزرگ‌ترین خبری است که جهان تاکنون به خود دیده است، یعنی انجیل مسیح، تا اقصی نقاط زمین – برای شادی کلیسا، نجات ملت‌ها و جلال خدای تثلیث.
