برخی از مسیحیان با استناد به چند آیه عهد جدید که به نظر می‌رسد آرایش کردن و استفاده از جواهرات را منع می‌کند، معتقدند استفاده از آرایش یا جواهرات برای زنان اشتباه است؛ در حالی که ما قطعاً به اعتقادات فرزندان خدا که از نو متولد شده‌اند احترام می‌گذاریم، همچنین می‌خواهیم مطمئن باشیم که آموزش ما فراتر از آن چیزی نیست که کلام خدا واقعاً می‌گوید. ما نمی‌خواهیم “اندیشه‌های ساخته شده توسط انسان را به عنوان دستوراتی از جانب خدا آموزش دهیم” (مرقس ۷:۷).
در راستای بررسیِ اینکه آیا استفاده از آرایش یا جواهرات درست است یا خیر، با اول سموئیل ۱۶: ۷ قسمت دوم شروع می‌کنیم: «خداوند همچون انسان نمی‌نگرد؛ انسان به ظاهر می‌نگرد، اما خداوند به دل.»
این آیه یک اصل اساسی را در مورد محدودیت‌های دیدگاه ما بیان می‌کند، و آن این است که ما ظواهر و نشانه‌های بیرونی‌ها را می‌بینیم، اما خداوند حقیقت درونی را می‌بیند.
البته این بدان معنا نیست که چیزهای بیرونی بی‌اهمیت هستند، زیرا ما به راحتی از طریق سیگنال‌های بصری با دیگران ارتباط برقرار می‌کنیم و ظاهری که برای خود انتخاب می‌کنیم می‌تواند بیانگر عصیان، تقوا، بی‌احتیاطی، دقت و مواردی دیگر باشد. اما ظواهر می‌تواند فریبنده باشد و موضوع عمیق‌تری در دل وجود دارد.
هر کاری که در ظاهر انجام می‌شود برای دیدن (جلب توجه) انسان انجام می‌شود و ما باید مراقب آن باشیم، اما خداوند بیشتر به آنچه در دل می‌گذرد توجه دارد.
نکاتی در خصوص پوشش و استفاده زنان از آرایش و جواهرات
در زمینه قواعد پرستش جمعی، پولس می‌گوید: «نیز خواهانم که زنان پوششی شایسته بر تن کنند و خویشتن را به نجابت و متانت بیارایند، نه به گیسوانِ بافته، یا طلا و مروارید، یا جامه‌های فاخر، بلکه به زیورِ اعمال نیکو آراسته باشند، چنانکه شایستۀ زنانی است که مدّعی خداپرستی‌اند.» (اول تیموتائوس ۲: ۹-۱۰). این یکی از متون و نکات کتاب مقدسی است که باعث می‌شود تا برخی از خانم‌ها با استناد به آن به طور کلی از آرایش یا زیورآلات خودداری کنند.
در اینجا نیاز است تا چند نکته را با دقت مورد توجه قرار دهیم. در ادامه این نکات را به صورت خلاصه مورد بررسی قرار خواهیم داد.
استاندارد لباسِ مناسب برای یک زن در خدمت پرستشی
پولس هیچ توضیحی در مورد استاندارد لباسِ مناسب برای یک زن در خدمتِ پرستشی نمی‌دهد، اما لباس زن باید متواضع، شایسته و محترمانه باشد. پوشیدن هر چیزی که بی‌حیا، ناشایست یا بدنام است، اشتباه است. ترسیم مرز بین باحیا و بی‌حیا می‌تواند ذهنی باشد و حیا تا حدودی به آداب و رسوم فرهنگی بستگی دارد، اما هر ایماندار باید آن‌قدر فهمیده باشد که از توهین اجتناب کند.
زینت مناسب برای زنان خداپرست و زینت ناشایست
زینت مناسب برای یک زن خداپرست فقط اعمال نیک است. طابیتا با “وقف کارهای نیک و دستگیری از مستمندان” خود را به زیبایی آراسته کرد (اعمال رسولان ۹: ۳۶). زینت ناپسند زن خداپرست آن چیزی است که او را به غرور متمایل یا به ظاهرش جلب کند؛ نمونه چنین زینتِ ناپسندی برای زن خداپرست، مدل موی ظریف، طلا و مروارید و لباس گران‌قیمت است.
در یک خدمت پرستشی، محور و نقطه تمرکز باید خداوند باشد، نه آخرین مد، بزرگ‌ترین الماس یا شیک‌ترین مدل مو.
پوشیدن یک لباس گران‌قیمت چند ده میلیونی در کلیسا، یا جواهرات زرق و برق دار هیچ چیزی برای زینت واقعی زن خدا ایجاد نمی‌کند. چنین افرادی اگر لباس را بفروشند و پول را به یک موسسه خیریه مسیحی و یا فقرا بدهند، قطعاً وضعیت و ثمرات بهتری را برای آن‌ها به ارمغان خواهد آورد تا اینکه با چنین پوشش‌هایی در کلیسا حاضر شوند.
شاید مدت زمانی را که چنین زنانی صرف آرایش مو به مدلی خاص کرده بودند، بهتر بود صرف خدمت به کسی می‌کردند که احتیاج داشت.
خشنود کردن خدا اولویت دارد
در اول تیموتائوس ۲: ۹-۱۰، پولس بین تلاش برای خشنود ساختن خدا و تلاش برای خشنود ساختن انسان‌ها تضاد ایجاد می‌کند. خدمت پرستشیِ جمعی نباید یک نمایش مد باشد. این‌طور نیست که یک زن هرگز نتواند جواهرات بپوشد یا موهای خود را به گونه‌ای متفاوت شکل دهد، بلکه منظور این است که افراط و تفریط در کلیسا نامناسب است.
همه ما باید از غرور محفوظ بمانیم و مراقب باشیم که دیگران یا خودمان را از آنچه واقعاً مهم است منحرف نکنیم: پرستش خدا و خدمت به دیگران.
عبارت دیگری که به مسئله آرایش یا جواهرات زنان مربوط می‌شود، اول پطرس ۳: ۳-۵ است، “زیبایی شما نه در آرایش ظاهری، همچون گیسوان بافته و جواهرات و جامه‌های فاخر، بلکه در آن انسان باطنی باشد که آراسته به زیباییِ ناپژمردنیِ روحی ملایم و آرام است، که در نظر خدا بس گران‌بهاست. زیرا زنان مقدّسِ اعصار گذشته که بر خدا امید داشتند، خود را بدین گونه می‌آراستند. آنان تسلیم شوهران خود بودند”
پطرس بر تضاد بین زیبایی ظاهری و زودگذر و زیبایی درونی و ماندگار یک زن تأکید می‌کند. یک زن واقعاً زیبا دارای “روحی ملایم و آرام” است. شاید در این دنیا زیاد مورد توجه قرار نگیرد، اما خدا دل را می‌بیند. به رخ کشیدن زیبایی خود برای ستایش خودخواهانه، با فروتنی مسیح همخوانی ندارد، به ویژه هنگامی‌که خودنمایی در خدمت پرستشی صورت می‌گیرد.
مجدد تأکید می‌کنیم که موضوع این نیست که موهای بافته گناه است، اما کسانی که برای زیباتر کردن موهای خود، به جواهرات یا لباس خود تکیه می‌کنند، به دنبال غرور هستند. ایجاد شخصیت خداپسندانه ارزشمندتر است.
به طور خلاصه، پوشیدن جواهرات، آرایش یا موهای بافته شده، به شرطی که به شیوه‌ای فروتنانه و عاری از غرور انجام شود، ذاتاً اشکالی ندارد. همچنین چنین چیزهایی هرگز نمی‌تواند جایگزین کردار نیک یا روحیه فروتنی شود. یک زن مسیحی نباید آن‌قدر روی ظاهر خود متمرکز باشد که از زندگی روحانی خود غافل گردد. عبادت باید معطوف به خدا باشد نه ما.
اگر زنی زمان و هزینه زیادی را برای ظاهر خود صرف می‌کند، مشکل این است که اولویت‌های زن نادرست است. جواهرات، آرایش نامناسب و لباس‌های گران‌قیمت نتیجه مشکل است نه خود مشکل.
