در کلیسای مسیحی، بدعت به معنای دوری از حقیقت است. بر اساس فرهنگ لغت کتاب مقدس تیندل، کلمه یونانی hairesis به معنای ”انتخاب“، یک مذهب یا حزب را مشخص می‌کند.
صدوقیان و فریسیان مذاهبی در یهودیت بودند. صدوقیان رستاخیز مردگان و همچنین زندگی پس از مرگ را انکار می‌کردند و می‌گفتند که روح پس از مرگ دیگر وجود ندارد. فریسیان به زندگی پس از مرگ، رستاخیز بدن، اهمیت برگزاری مناسک و نیاز به تبدیل غیریهودیان اعتقاد داشتند.
درک مفهوم بدعت
اصطلاح بدعت به معنای تقسیمات، انشعابات و جناح‌هایی بود که در کلیسای اولیه نظرات متفاوتی داشتند. با رشد و توسعه مسیحیت، کلیسا آموزه‌های اساسی ایمان را پایه‌گذاری کرد. این اصول اولیه را می‌توان در اعتقادنامه رسولان و اعتقادنامه نیقیه یافت.
با این حال، در طول قرن‌ها، الهیدانان و شخصیت‌های مذهبی آموزه‌هایی را پیشنهاد کرده‌اند که با باورهای تثبیت‌شده مسیحی در تضاد است. کلیسا برای پاک نگه داشتن این باورها، افرادی را انتخاب کرد که افکاری را آموزش می‌دادند یا باور داشتند که تهدیدی برای مسیحیت محسوب می‌شدند.
طولی نکشید که به اصطلاح، بدعت‌گذاران نه تنها به عنوان دشمنان کلیسا بلکه به عنوان دشمنان دولت نیز معرفی شدند. با مجوز پاپ‌ها تفتیش عقاید، آزار و اذیت گسترش یافت. این تحقیقات اغلب به شکنجه و اعدام قربانیان بی‌گناه منجر شد. هزاران نفر زندانی و در آتش سوزانده شدند.
امروزه کلمه بدعت، بیانگر هر تعالیمی است که ممکن است باعث شود یک ایماندار از ارتُدکس یا دیدگاه‌های پذیرفته شده جامعه ایمانی جدا شود. اکثر بدعت‌ها دیدگاه‌هایی را درباره عیسی مسیح و خدا مطرح می‌کنند که برخلاف تعالیم کتاب مقدسی است.
بدعت‌ها شامل گنوسیسم، مُدالیسم (این ایده که خدا یک شخص در سه حالت است) و سه الوهیتی (این ایده که تثلیث در واقع سه خدای مجزا هستند) است.
عهد جدید
در بخش‌های عهد جدید که ادامه به آن‌ها اشاره شده است، واژه بدعت “تفرقه” ترجمه شده است:
«نخست اینکه می‌شنوم آنگاه که به عنوان کلیسا جمع می‌شوید، در میان شما جداییها روی می‌دهد، و این را تا اندازه‌ای باور می‌کنم. شکی نیست که تفرقه‌ها نیز باید در میان شما باشد تا بدین‌گونه آنانی که اصالتشان به ثبوت می‌رسد، در میان شما شناخته شوند.» (اول قرنتیان ۱۱: ۱۸-۱۹)
«اعمال نَفْس روشن است: بی‌عفتی، ناپاکی، و هرزگی؛ بت‌پرستی و جادوگری؛ دشمنی، ستیزه‌جویی، رشک، خشم؛ جاه‌طلبی، نفاق، دسته‌بندی،حسد؛ مستی، عیاشی و مانند اینها. چنانکه پیشتر به شما هشدار دادم، باز می‌گویم که کنندگان چنین کارها پادشاهی خدا را به میراث نخواهند برد.» (غلاطیان ۵: ۱۹-۲۱)
تیتوس و دوم پطرس در مورد افرادی که بدعت‌گذار هستند صحبت می‌کنند:
«به آن که عامل تفرقه است یک بار، و سپس برای دوّمین بار هشدار ده، و از آن پس، با او قطع ارتباط کن.» (تیتوس ۳: ۱۰)
«امّا در میان قوم، انبیای دروغین نیز بودند، همان‌گونه که در میان شما نیز معلّمان دروغین خواهند بود که پنهانی بدعتهای مهلک خواهند آورد و حتی سَروری را که ایشان را خریده، انکار خواهند کرد و این‌گونه، هلاکتی سریع بر خود فرو خواهند آورد. » (دوم پطرس ۲: ۱)
یک نمونه‌ی بدعت در مسیحیت
یهودیان بدعتی را ترویج کردند که می‌گفت غیریهودیان قبل از اینکه مسیحی شوند باید یهودی شوند.
منبع:
The Bible Almanac, edited by J.I. Packer, Merrill C. Tenney, and William White
