کتاب مقدس ایمان را چگونه تعریف می‌کند؟

ایمان سوخت زندگی مسیحی است. ایمان به عنوان باور با اعتقاد قوی تعریف می‌شود. باورِ راسخ به چیزی که ممکن است هیچ دلیل ملموسی برای آن وجود نداشته باشد. اعتماد، اطمینان، اتکا یا از خود گذشتگی کامل. ایمان نقطه مقابل شک است.

ایمان چیست؟

• ایمان وسیله‌ای است که ایمان‌داران  به سوی خدا می‌آیند و برای نجاتِ خود بر او اعتماد (توکل) می‌کنند.
• خداوند ایمانی را که برای ایمان آوردن به او لازم است، به ایمان‌داران عطا می‌کند: «زیرا به فیض و از راه ایمان نجات یافته‌اید – و این از خودتان نیست، بلکه عطای خداست – و نه از اعمال، تا هیچ‌کس نتواند به خود ببالد.» (افسسیان ۲: ۸-۹).
• کل زندگی مسیحی بر اساس ایمان سپری می‌شود (رومیان ۱: ۱۷؛ غلاطیان ۲: ۲۰).

ایمان تعریف شده است

کتاب مقدس تعریف کوتاهی از ایمان را در عبرانیان ۱۱: ۱ ارائه می‌دهد:

«ایمان، ضامن چیزهایی است که بدان امید داریم و برهان آنچه هنوز نمی‌بینیم.»

به چه چیزی امیدواریم؟ امیدواریم که خداوند قابل اعتماد  باشد و به وعده‌هایش عمل کند. می‌توانیم مطمئن باشیم که وعده‌های او برای نجات، زندگی ابدی، و یک بدن زنده شده، روزی بر اساس اینکه خدا کیست، به ما تعلق خواهد گرفت.

بخش دوم این تعریف مشکل ما را تصدیق می‌کند: خدا غیر قابل مشاهده است. همین‌طور نمی‌توانیم آسمان را ببینیم. زندگی ابدی، که با نجات فردی ما در اینجا روی زمین آغاز می‌شود نیز چیزی است که ما نمی‌بینیم، اما ایمان ما به خدا ما را به این چیزها مطمئن می‌کند. باز هم، ما نه بر برهان علمی و محسوس، بلکه بر قابلیت اطمینانِ مطلقِ شخصیت خدا حساب می‌کنیم.

از کجا شخصیت خدا را بشناسیم تا بتوانیم به او ایمان داشته باشیم؟

پاسخِ آشکار کتاب مقدس است که در آن خدا خود را به گونه‌ای کامل برای پیروانش آشکار می‌کند. هر آنچه ما باید درباره خدا بدانیم در آنجا یافت می‌شود و در حقیقت تصویری دقیق و عمیق از ماهیت اوست.

یکی از چیزهایی که ما در مورد خدا در کتاب مقدس می‌آموزیم این است که او قادر به دروغ گفتن نیست. درستی او کامل است. بنابراین، هنگامی‌که او کتاب مقدس را درست (حقیقت) اعلام می‌کند، می‌توانیم آن بیان را بر اساس شخصیت خدا بپذیریم. درک بسیاری از عبارات کتاب مقدس دشوار است، اما مسیحیان آن‌ها را به دلیل ایمان به خدای قابلِ اعتماد می‌پذیرند.

چرا ما به ایمان نیاز داریم؟

کتاب مقدس کتاب راهنماییِ مسیحیت است. این نه تنها به پیروان می‌گوید که به چه کسی ایمان داشته باشند، بلکه دلیل اینکه چرا باید به او ایمان داشته باشیم را نیز بیان می‌کند.

در زندگی روزمره ما، مسیحیان از هر سو مورد هجوم شک و تردید هستند. شک و تردید راز کوچک نادرست تومای رسول بود که به مدت سه سال با عیسی مسیح سفر کرده بود، او هر روز به سخنان عیسی گوش می‌داد، اعمال او را مشاهده می‌کرد، حتی شاهدِ این بود که عیسی مردگان را زنده می‌کرد؛ اما هنگامی‌که نوبت به رستاخیز مسیح رسید، توما مدرکی قابل لمس خواست:

سپس (عیسی) به توما گفت: «انگشت خود را اینجا بگذار و دست‌هایم را ببین، و دست خود را پیش آور و در سوراخ پهلویم بگذار و بی‌ایمان مباش، بلکه ایمان داشته باش.» (یوحنا ۲۰: ۲۷)

شکِ توما مشهورترین شک در کتاب مقدس بود. در روی دیگر سکه، در عبرانیان فصل ۱۱، کتاب مقدس فهرستی چشمگیر از ایمان‌داران قهرمان از عهد عتیق را در قطعه‌ای که اغلب ”تالار مشاهیر ایمان“ نامیده می‌شود، معرفی می‌کند. این مردان و زنان و داستان‌های آن‌ها برای تشویق و به چالش کشیدن ایمان ما برجسته است.

برای ایمان‌داران ، ایمان زنجیره‌ای از حوادث را آغاز می‌کند که در نهایت به بهشت منتهی می‌شود:

• به‌وسیله ‌ایمان از طریق فیض خدا، مسیحیان بخشیده می‌شوند. ما عطای نجات را با ایمان به فدیه عیسی مسیح دریافت می‌کنیم.
• به‌وسیله اعتماد کامل به خدا از طریق ایمان به عیسی مسیح، ایمان‌داران از داوری خدا در مورد گناه و عواقب آن نجات می‌یابند.
• سرانجام، به فیض خدا، با پیروی از خداوند در ماجراهای ایمانی بزرگ‌تر، قهرمانان ایمان می‌شویم.

چگونه ایمان را به دست آوریم

متأسفانه، یکی از باورهای غلط بزرگ در زندگی مسیحی این است که ما می‌توانیم به تنهایی ایمان ایجاد کنیم. اما حقیقت این است که ما نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم.

ما از طریق انجام اعمال مسیحی، دعای بیشتر و همچنین خواندن مداوم کتاب مقدس، برای تقویت ایمانمان تلاش می‌کنیم. به عبارت دیگر، با انجام دادن، انجام دادن، انجام دادن. اما کتاب مقدس می‌گوید که ما به این شکل این کار را نمی‌کنیم:

«زیرا به فیض و از راه ایمان نجات یافته‌اید – و این از خودتان نیست، بلکه عطای خداست –  و نه از اعمال، تا هیچ‌کس نتواند به خود ببالد.» (افسسیان ۲: ۸-۹).

مارتین لوتر، یکی از اصلاح‌طلبان اولیه مسیحی، بر این باور بود که ایمان از خدا سرچشمه می‌گیرد که در ما کار می‌کند و هیچ منبع دیگری وجود ندارد:

” از خدا بخواهید که ایمان در شما کار کند، وگرنه برای همیشه بی‌ایمان می‌مانید، مهم نیست چه بخواهید، چه بگویید یا چه کاری انجام دهید. “

لوتر و دیگر الهیدانان به شنیدن انجیل در هنگامِ موعظه شدن، اهمیت زیادی می‌دادند:

زیرا اِشعیا می‌گوید: «چه کسی، ای خداوند، پیام ما را باور کرده است؟ پس ایمان از شنیدنِ پیام سرچشمه می‌گیرد و شنیدنِ پیام، از طریق کلام مسیح میسّر می‌شود.» (رومیان ۱۰: ۱۶-۱۷)

به همین دلیل است که این گفتار به مبنای خدمات عبادتی پروتستان تبدیل شد. کلام گفتاری خدا برای ایجاد ایمان در شنوندگان دارای قدرتی ماوراء طبیعی است. در حالی که کلام خدا موعظه می‌شود، عبادت یکپارچه برای تقویت ایمان حیاتی است.

هنگامی‌که پدری مضطرب نزد عیسی آمد و خواستار شفای پسر دیوزده‌اش شد، آن مرد این دعای غم‌انگیز را به زبان آورد:

«پدرِ آن پسر بی‌درنگ با صدای بلند گفت: «ایمان دارم؛ یاری‌ام ده تا بر بی‌ایمانی خود غالب آیم!» (مرقس ۹: ۲۴)

آن مرد می‌دانست که ایمانش ضعیف است، اما آن‌قدر درایت داشت که برای کمک به مکان مناسب مراجعه کند: یعنی به عیسی.

ایمان سوخت زندگی مسیحی است:

« زیرا با ایمان زندگی می‌کنیم، نه با دیدار» (دوم قرنتیان ۵: ۷)

اغلب دیدن این دنیا از طریق مه و فراتر از چالش‌های این زندگی دشوار است. ما همیشه نمی‌توانیم حضور خدا را احساس کنیم یا هدایت او را درک کنیم. برای یافتن خدا ایمان لازم است، و ایمان چشم دوختن به او است که تا به آخر استقامت کنیم (عبرانیان ۱۱: ۱۳-۱۶).