پنتیکاست (پنطیکاست) هم در عهد عتیق و هم در عهد جدید دارای اهمیت است. “پنتیکاست” در واقع نام یونانی جشنی است که در عهد عتیق به عنوان عید هفته‌ها شناخته می‌شود (لاویان 15:33؛ تثنیه ۱۶: ۹).
واژه‌ی یونانی پنتیکاست (پنطیکاست) به معنای «پنجاه» است و به پنجاه روزی اشاره دارد که از تقدیم هدایایِ عید فصح گذشته است. در جشن هفته‌ها، پایان برداشت محصولات را جشن می‌گرفتند. با این حال، جالب‌ترین استفاده از آن (پنتیکاست) در کتاب‌های یوئیل و اعمال رسولان است.
پنتیکاست (پنطیکاست)
با نگاهی به پیشگویی یوئیل (یوئیل ۲: ۲۸-۳۲ ) و نیز وعده‌ی عیسی مبنی بر آمدن روح‌القدس، در آخرین سخنان وی قبل از صعودش به آسمان (اعمال رسولان ۱: ۸)، پنتیکاست (پنطیکاست) آغاز عصر کلیسا را نشان می‌دهد.
یوئیل ۲: ۲۸-۳۲
«پس از آن، روح خود را بر تمامی بشر فرو خواهم ریخت؛
پسران و دختران شما نبوّت خواهند کرد،
پیرانتان خوابها و جوانانتان رؤیاها خواهند دید.
نیز در آن روزها حتی بر غلامان و کنیزان،
روح خود را فرو خواهم ریخت.
در آسمان و بر زمین عجایب به ظهور خواهم آورد،
از خون و آتش و ستونهای دود.
پیش از فرا رسیدن روز عظیم و مَهیب خداوند،
خورشید به تاریکی و ماه به خون بدل خواهد شد.
و هر که نام خداوند را بخواند،
رهایی خواهد یافت؛
زیرا بر کوه صَهیون و در اورشلیم
رهایی‌یافتگانی خواهند بود،
همان‌گونه که خداوند فرموده،
و در میان بازماندگان،
کسانی که خداوند ایشان را فرا خوانده است.»
تنها مرجع کتاب‌مقدسی پیرامون رویدادهای واقعی پنتیکاست (پنطیکاست) اعمال رسولان ۲: ۱-۳ است. پنتیکاست (پنطیکاست) یادآور شام خداوند (شام آخر، عشای ربانی) است. در هر دو مورد، شاگردان برای رویداد مهمی در یک خانه با هم هستند. در شام آخر، شاگردان شاهد پایان خدمت زمینی مسیح هستند؛ زیرا مسیح از آن‌ها می‌خواهد که او را پس از مرگش تا بازگشتش (بازگشت ثانوی) به یاد آوَرَند.
در روز پنتیکاست (پنطیکاست)، شاگردان شاهد تولد کلیسای عهد جدید در آمدن روح‌القدس برای ساکن شدن در تمامی ایمانداران هستند. بنابراین صحنه‌ی حضور شاگردان در اتاقی در پنتیکاست (پنطیکاست)، آغاز کار روح‌القدس در کلیسا را با پایان خدمت زمینی مسیح در اتاق بالا قبل از مصلوب شدن وی پیوند می‌زند.
شرح آتش و باد ذکر شده در گزارش پنتیکاست (پنطیکاست) در سراسر عهد عتیق و جدید طنین‌انداز است. صدای باد در پنتیکاست (پنطیکاست) «سریع» و «نیرومند» بود. ارجاعات کتاب‌مقدس به قدرت باد (که همیشه تحت کنترل خداوند است) فراوان است. خروج ۱۰: ۱۳; مزمور ۱۸: ۴۲ و اشعیا ۱۱: ۱۵ در عهد عتیق و متی ۱۴: ۲۳-۳۲ در عهد جدید تنها چند نمونه هستند.
مهم‌تر از باد به عنوان قدرت، باد به عنوان حیات در عهد عتیق (ایوب ۱۲: ۱۰) و به عنوان روح در عهد جدید (یوحنا ۳: ۸) است. همان‌طور که آدمِ اول نَفَسِ حیاتِ جسمانی دریافت کرد (پیدایش ۲: ۷)، آدمِ ثانی، عیسی، نَفَسِ حیاتِ روحانی را به ارمغان می‌آوَرَد.
ایده زندگی روحانی که روح‌القدس ایجاد کرده است قطعاً در صدای باد در پنتیکاست (پنطیکاست) مستتر است.
آتش اغلب در عهد عتیق با حضور خدا (خروج ۳: ۲؛ ۱۳: ۲۱-۲۲؛ ۲۴: ۱۷؛ اشعیا ۱۰: ۱۷) و با قدوسیت او مرتبط است (مزمور ۹۷: ۳؛ ملاکی ۳: ۲). به همین ترتیب، در عهد جدید، آتش با حضور خدا (عبرانیان ۱۲: ۲۹) و پاک‌سازی که او می‌تواند در زندگی انسان ایجاد کند، ارتباط دارد (مکاشفه ۳: ۱۸).
آتش اغلب در عهد عتیق با حضور خدا مرتبط است (خروج ۳: ۲؛ ۱۳: ۲۱-۲۲؛ ۲۴: ۱۷؛ اشعیا ۱۰: ۱۷) و با قدوسیت او (مزمور ۹۷: ۳؛ ملاکی ۳: ۲).
حضور و قدوسیت خدا در زبانه‌های آتش پنطیکاستی مستتر است. در واقع، آتش با خود مسیح یکی است (مکاشفه ۱: ۱۴؛ ۱۹: ۱۲). این ارتباط به طور طبیعی زیربنای عطیه پنتیکاست روح‌القدس است که به شاگردان راه و روش مسیح را آموزش می‌دهد (یوحنا ۱۶: ۱۴).
یکی دیگر از نمودهای روز پنتیکاست، سخن گفتن معجزه‌آسا به زبان‌های دیگراست که مردم را از گروه‌های زبانی مختلف قادر می‌سازد تا پیام رسولان را درک کنند.
علاوه بر این، موعظه جسورانه و مقتدرانه‌ی پطرس برای مخاطبان یهودی است. موعظه بسیار تأثیرگذار بود، زیرا شنوندگان «دلریش شدند» (اعمال رسولان ۲: ۳۷) و پطرس به آن‌ها گفت که «توبه کنند و تعمید بگیرند» (اعمال رسولان ۲: ۳۸). روایت با پیوستن سه هزار تن به مشارکت، پاره کردن نان و دعا، نشانه‌ها و معجزات رسولی و جامعه‌ای که در آن نیازهای همگان برآورده می‌شد، به پایان می‌رسد.
منبع: gotquestions.org
