بشارت انجیل عیسی مسیح به آتئیست ها

بشارت انجیل (خبر خوش عیسی مسیح) یکی از وظایفی است که لازم است تا مسیحیان نسبت به رعایت آن جدیت خاصی به خرج دهند. اما در کنار چنین وظیفه مهم و البته خطیری، همواره این سؤال وجود دارد که آیا می‌بایست به هر کسی با هر عقیده و باوری بشارت انجیل داده شود؟

به عنوان مسیحیانی که عشق به خدا را می‌شناسند و از اطمینان ابدیت در بهشت برخوردارند، درک اینکه چرا کسی بخواهد خداناباور باشد دشوار است. اما وقتی به ماهیت گناه و تأثیر قوی آن بر ذهن و قلب پی می‌بریم، درک اینکه آتئیست (خداناباور) از کجا آمده است تا حدی ساده می‌شود؛ از نظر کتاب مقدس، چیزی به نام آتئیست وجود ندارد.

بشارت انجیل عیسی مسیح به آتئیست ها

مزمور ۱۹: ۱-۲ به ما می‌گوید که آسمان‌ها جلال خدا را اعلام می‌کنند. ما قدرت خلاقه او را در تمام آنچه ساخته است می‌بینیم. رومیان ۱: ۱۹-۲۰ این اندیشه را دنبال می‌کند و به ما می‌گوید که آنچه ممکن است در مورد خدا شناخته شود از طریق خلقت برای ما آشکار شده است، و هرکسی که این را انکار می‌کند «با شرارت خود حقیقت را سرکوب می‌کنند» (آیه ۱۸).

مزمور ۱۴:۱ و ۵۳:۱ بیان می‌کند کسانی که وجود خدا را انکار می‌کنند احمق هستند. پس خداناباور یا دروغ می‌گوید یا احمق است یا هر دو. پس چه چیزی باعث می‌شود که کسی خدا را انکار کند؟

هدف اصلی کسانی که تحت تأثیر ماهیت گناه هستند این است که خود را خدا بسازند، بر زندگی خود تسلط کامل داشته باشند، یا این‌طور فکر می‌کنند. سپس دین همراه با تعهدات، قضاوت‌ها و محدودیت‌ها می‌آید، در حالی که خداناباوران (آتئیست ها) فرض می‌کنند که معنا و اخلاق خودشان را تعریف می‌کنند.

آن‌ها نمی‌خواهند تسلیم خدا شوند، زیرا قلب‌هایشان در «دشمنی با خدا» است، و نمی‌خواهند تابع شریعت او باشند. در واقع، آن‌ها قادر به انجام این کار نیستند، زیرا گناهشان، آن‌ها را به حقیقت کور کرده است (رومیان ۸: ۶-۷). به همین دلیل است که خداناباوران بیشتر وقت خود را صرف شکایت و بحث نه در مورد متون اثباتی کتاب مقدس، بلکه درباره «بایدها و نبایدها» می‌کنند.

سرکشیِ ذاتی آتئیست ها بیزار بودن از احکام خداست. آن‌ها به سادگی از این اندیشه متنفرند که هر چیزی (یا هر کسی) بخواهد بر آن‌ها کنترل داشته باشد. چیزی که آن‌ها از آن غافل‌اند این است که شیطان خودش، آن‌ها را کنترل، کور و روحشان را برای جهنم آماده می‌کند.

از نظر بشارت دادن به خداناباوران، ما نباید انجیل (بشارت انجیل) را از کسی صرفاً به این دلیل که ادعا می‌کند یک خداناباور است، دریغ کنیم. فراموش نکنید که یک خداناباور (آتئیست) به اندازه یک مسلمان، هندو یا بودایی گمشده است. خدا قطعاً از ما می‌خواهد که انجیل  را منتشر کنیم (متی ۲۸: ۱۹) و از حقایق کلام او دفاع کنیم (رومیان ۱: ۱۶).

از سوی دیگر، ما موظف نیستیم وقت خود را برای متقاعد کردن افراد بی‌میل تلف کنیم. در واقع، به ما هشدار داده می‌شود که تلاش بیش از حد را صرف کسانی نکنیم که آشکارا به هر بحث صادقانه‌ای، بی‌علاقه هستند.(متی ۷: ۶). عیسی مسیح به رسولان گفت که بروند و کلام را موعظه کنند، اما او انتظار نداشت که آن‌ها در جایی بمانند تا اینکه آخرین نفر نیز به ایمان هدایت شود. (متی ۱۰: ۱۴).

شاید بهترین شیوه این باشد که حداقل در ابتدا به هر فرد مزیت شک و تردید داده شود. هر سؤالی که از روی صداقت پاسخ داده شود، به آن شخص فرصتی می‌دهد تا انجیل عیسی مسیح را بشنود. اما اگر آن شخص فقط بحث می‌کند، خصمانه است، یا در غیر این صورت گوش نمی‌دهد، احتمالاً وقت آن رسیده که به جای دیگری برود.

برخی از مردم کاملاً و مطلقاً نسبت به انجیل (بشارت انجیل) سرسخت هستند (امثال ۲۹: ۱). آن‌ها ممکن است منطقی یا غیرمنطقی باشند، اما دلایلی از کتاب مقدس وجود دارد که باور کنیم برخی از مردم به میل خود از تأثیر روح القدس مصون هستند (پیدایش ۶: ۳).

هنگامی‌که با حسن نیت تلاش کرده‌ایم با کسی صحبت کنیم، و او غیرقابل دسترس است، به ما حکم شده است که “گرد و غبار” پاهای خود را بتکانیم (لوقا ۹: ​​۵) و وقتمان را صرف صحبت با کسانی کنیم که از نظر معنوی بازتر هستند.

مانند همه چیز، حکمت خدا بسیار مهم است. اگر بخواهیم، ​​خدا آن حکمت را به ما وعده داده است (یعقوب ۱: ۵)، و باید برای آن دعا کنیم و به تشویق خدا اعتماد کنیم تا بدانیم چگونه و چه زمانی گفتگو با یک خداناباور (آتئیست) متخاصم را پایان دهیم.