پولس، انجیل خدا و انجیل نجات

انجیل خدا (انجیل نجات) – آیه آغازین رومیان، بیانگر رسالت پولس است؛ کاری که خدا او را به انجام آن فرا خوانده است؛ یعنی اعلام انجیل خدا در گفتار و کردار.

انجیل خدا (انجیل نجات) چیست؟

پولس در ارائه‌ی تصویری از «انجیل خدا» می‌گوید که «قدرت خداست برای نجات هرکس که ایمان آوَرَد، نخست یهود و سپس یونانی. زیرا در انجیل، آن پارسایی که از خداست به ظهور می‌رسد، که از آغاز تا به انجام بر پایه ایمان است. چنانکه نوشته شده است، “پارسا به ایمان زیست خواهد کرد”» (رومیان ۱: ۱۶-۱۷).

برای پولس، انجیل چیزی فراتر از کلمات (سخنان او) است – این قدرت خدا برای نجات است.

او تأکید می‌کند که این نجات مختص گروهی خاص از مردم نیست، بلکه هدف آن (نجات) کمک به هر کسی در روی زمین است تا از طریقِ ایمان در میان قوم خدا باشد. پس رومیان بیش از هر چیز، در مورد نجات خداست.

نجات چیست؟

نجات کار یا عمل خداست که انسان‌ها را در رابطه‌ای درست با خود و نیز با یکدیگر قرار می‌دهد. در واقع، چیزی که از آن نجات می‌یابیم، روابط شکسته‌ای است (با خدا و دیگران) که نیروهای شیطانی گناه و مرگ را در جهان آزاد می‌کند.

ازاین‌رو، نجات قبل از هر چیز شفای روابط از هم گسیخته است، که در وهله‌ی اول این شفا میان خالق و مخلوق است؛ یعنی میان خدا و ما آشتی برقرار می‌سازد. آشتی ما با خدا از یک سو منجر به رهایی از گناه، و از سویی دیگر حیاتی نوین است که با مرگ زوال نمی‌یابد.

مسیحیان گاهی اوقات انجیل نجات پولس را به چیزی مانند «به عیسی ایمان آورید تا شخصاً پس از مرگ به بهشت بروید» تقلیل داده‌اند؛ این تا جایی که پیش می‌رود درست است، اما اصلاً کافی نیست.

برای شروع، چنین عبارتی صرفاً پیرامون روابط میان فرد و خدا است، درحالی‌که از یک سو پولس هرگز از سخن گفتن در خصوص روابط بین مردم و نیز بین مردم و بقیه مخلوقات خداوند غافل نمی‌شود، و از سویی نیز او چیزهای بسیار بیشتری برای گفتن درباره ایمان، زیست در عیسی، پادشاهی خدا و نیز کیفیت زندگی (قبل و بعد از مرگ) دارد که محال است بتوان آن را در یک شعار خلاصه کرد.

به همین ترتیب، نجات را نمی‌توان به لحظه‌ای در زمان تقلیل داد. پولس می‌گوید که هم «نجات یافتیم» (رومیان ۸: ۲۴) و هم «نجات خواهیم یافت» (مثلاً، رومیان ۵: ۹). نجات فرآیندی مداوم است نه یک رویداد یکباره. خداوند با هر فرد در یک پایکوبی از فیض الهی (dance of divine grace) و وفاداری انسان در طول زمان تعامل دارد.

البته لحظات سرنوشت‌سازی در روند نجات وجود دارد. لحظات اصلی، مرگ مسیح بر روی صلیب و رستاخیز از مردگان است. پولس به ما می‌گوید: «به‌واسطه مرگ پسرش با خدا آشتی داده شدیم» (رومیان ۵: ۱۰)، و «کسی که مسیح را از مردگان برخیزانید، حتی به بدن‌های فانی شما نیز حیات خواهد بخشید» (رومیان ۸: ۱۱).

هر یک از ما ممکن است اولین باری که گفتیم به مسیح ایمان داریم را به‌عنوان لحظه‌ای سرنوشت‌ساز در نجات خود تلقی کنیم. با این حال، رومیان هرگز از لحظه‌ی نجاتِ شخصی صحبت نمی‌کند، گویی نجات در گذشته برای ما اتفاق افتاده است و اکنون تا بازگشت ثانوی مسیح در انبار باقی می‌ماند.

پولس صرفاً برای صحبت درباره مرگ و قیام مسیح، زمانی که مسیح نجات را به جهان آورد، از زمانِ گذشته نجات استفاده می‌کند. زمانی که صحبت از هر ایمانداری می‌شود، پولس از یک فرایندِ مداومِ نجات همیشه در زمان حال یا آینده سخن می‌گوید. «زیرا در دل است که شخص ایمان می‌آورد و پارسا شمرده می‌شود و با زبان است که اعتراف می‌کند و نجات می‌یابد» (رومیان ۱۰:۱۰). نه «ایمان آوَرد» و «اعتراف کرد»، زمان گذشته، بلکه «ایمان می‌آوَرَد» و «اعتراف می‌کند»، زمان حال.

این مستقیماً به این می‌انجامد که «هر که نام خداوند را بخواند نجات خواهد یافت»، زمان آینده (رومیان ۱۰: ۱۳). نجات چیزی نیست که به ما داده شده باشد، همیشه به ما داده می‌شود.

ما زحمت می‌کشیم تا بر عمل مداوم نجات تأکید کنیم، زیرا کار (فعالیت) یکی از موقعیت‌های ممتازی است که در زندگی در آن دست به عمل می‌زنیم. اگر نجات چیزی بود که فقط در گذشته برای ما اتفاق افتاده بود، پس آنچه در محل کار یا هر جای دیگر زندگی انجام می‌دهیم بی‌ربط بود. اما اگر نجات چیزی است که در زندگی ما اتفاق می‌افتد، پس در کار ما به ثمر می‌رسد.

به بیان دقیق‌تر، ازآنجایی‌که نجات آشتی  میان روابط از هم پاشیده است، پس روابط ما با خدا، با افراد دیگر، و با جهانِ مخلوق در کار (مانند همه جای زندگی) با انجام فرایند نجات بهتر خواهد شد. به‌عنوان‌مثال، نجات ما زمانی مشهود است که شجاعت گفتن حقیقتی ناخوشایند را داشته باشیم، با همدلی به نظرات دیگران گوش دهیم، به همکاران خود در رسیدن به اهدافشان کمک کنیم، و محصولات کاری تولید کنیم که به پیشرفت دیگران کمک کند.

آیا این بدان معناست که ما باید به چرخه‌ی کاری‌مان ادامه دهیم تا نجات یابیم؟ قطعاً نه! نجات تنها از طریق «فیض خدا و هدیه رایگان در فیض یک انسان، عیسی مسیح» (رومیان ۵: ۱۵) حاصل می‌شود. این «به ایمان بستگی دارد» (رومیان ۴: ۱۶) و هیچ‌چیز دیگری نیست.

همان‌طور که ان. تی. رایت (N. T. Wright) می‌گوید: «از هر زبان یا اصطلاحی که برای صحبت در مورد هدیه بزرگی که خدای یگانه واقعی در عیسی مسیح و از طریق عیسی مسیح به قوم خود داده است، استفاده کنیم، دقیقاً یک هدیه باقی می‌ماند. این هرگز چیزی نیست که بتوانیم به دستش آوریم. ما هرگز نمی‌توانیم خدا را بدهکارِ خود کنیم؛ ما همیشه در او می‌مانیم.»

ما برای نجات کار نمی‌کنیم؛ اما چون نجات می‌یابیم، کاری انجام می‌دهیم که برای خدا ثمر می‌دهد (رومیان ۷: ۴).

در مجموع، نجات کار نهایی مسیح در جهان است؛ همان‌طور که پولس می‌گوید، هدفی است که ایمانداران همیشه به‌سوی آن «پیش می‌روند» (فیلیپیان ۳: ۱۲). نجات زیربنای همه چیزِ پولس و همه چیزِ ایمانداران در کار و زندگی است.

منبع: theologyofwork.org